საოცარია ის ფაქტი, რომ თუკი რაღაცის თქმა გინდა, ყოველთვის მოგეცემა ამის შესაძლებლობა. ჩვენ ხომ დაბეჯითებით გვასწავლიდნენ, რომ ადამიანისთვის ყველაზე მთავარია, მისი ესმოდეთ. ამას გვასწავლიდნენ ჩვილობაში, როცა ვცდილობდით პირველი ბგერების ამოლუღლუღებას და დიდობაშიც, მშობლიურ "ალმა მატერებში". ამიტომ ყოველი ადამიანი თავისი ცხოვრების განმავლობაში ცდილობს საკუთარი ინდივიდუალობა გამოავლინოს. ეს ყველას სხვადასხვანაირად გამოსდის. ზოგი ხატავს, ზოგი წერს, ზოგი სამოსს ქმნის და მასში დებს საკუთარ ხატს, როგორც სინათლეს. დიასახლისი ქალის ყოველდღიურობაშიც კი მიდის შემოქმედებითი პროცესი - ყველას უნდა თქვას თავისი სიტყვა მისთვის ჩვეული ხერხებით.
ადამიანს ხანდახან სჭირდება კიდეც საზღვრები საიმისოდ, რომ გამოფხიზლდეს, თვითრეალიზაცია მოახდინოს. მე ხშირად ვფიქრობ ადამიანის მიერ დათქმული საზღვრების არსზე. ერთ-ერთი, რაც ვიცი, არის ის, რაც უკვე ყველამ იცის - რომ რაც უფრო მეტ საზღვარს და აკრძალვას დაუწესებ კაცს, მით უფრო ძლიერად აბრიალდება მასში პროტესტის, მეამბოხეობის, ან თუნდაც, უბრალოდ ამ თემაზე, საზღვრის თემაზე საუბრის სურვილი. ეს ადამიანის ბუნებაში დევს. დაგვიწესეთ მილიონი საზღვარი და ჩვენ გამუდმებით გახვეულნი ვიქნებით მილიონსავე ზღვარსგაცილებული ფიქრის ბურანში.
სიურპრიზებით და ფორს-მაჟორებით სავსე ჩვენს ცხოვრებაში ყველაფერი შეფარდებითია (ვაგლახ,დამასწრეს ამის თქმა!) და ამიტომ, მოგიყვებით კონკრეტულად ჩემი დამოკიდებულებების შესახებ.
მე პატივს ვცემ "10 მცნებას". ისინი მთავარი მაგალითი და ქცევის უპირველესი საზღვარია ყოველი მართლმადიდებელი ქრისტიანისათვის. უმაღლესმა გონმა შექმნა ისინი, რათა ადამიანთა მასა საკუთარი თავისაგან დაეცვა. ეს საჭირო გახდა იმიტომ, რომ მხოლოდ ღრმად მოაზროვნე ინდივიდი შეიგნებს, რომ ამ მცნებების დარღვევა, თავისი არსით, ღვთის წინაშე ჩადენილი დანაშაული კი არაა, არამედ, საკუთარი შინაგანი სამყაროს, საკუთარი სინდისის წინაშე.
მე მეზიზღება ლოგიკური და ტერიტორიული საზღვრები. ზურგჩანთაში ჩავტენი ჩემს ნივთებს, გავიკეთებ შეუცვლელ რეი ბანს და სახეზე ღიმილითა და ძალუმად აძგერებული გულით მკერდში, გავწევ ჩრდილოეთისაკენ.პირჯვარს გადავიწერ დიდებული ტაძრის წინ, რომელიც ყოველთვის გააერთიანებს ჩემს ორ სამშობლოს და გავუდგები შორ გზას ამაყი მწვერვალებისაკენ. გავივლი ბევრ კილომეტრს, ისე, როგორც ჩემამდე მრავალი წლის წინ გადიოდნენ სამყაროზე და სიცოცხლეზე შეყვარებულები და მივაღწევ მიზანს. იქ, სადაც ყველაფერი ასეთი უცხო და შორეული ჩანს, გაერთიანდება "შინდის წვენი" და "არყის ხის ჩითი", ჩემი ძველი მეგობრები კი ადღეგრძელებენ საზღვრების არარსებობას.
მიმიფურთხებია ეთიკური საზღვრებისათვის, იმიტომ, რომ ბედნიერებისაგან ყვირილი მინდა, როცა ყურმილში მისი ხმა მესმის და მინდა შუა რუსთაველის პროსპექტზე ვკოცნო. როცა დაქალის ბოიფრენდს სხვა მოჰყავს ცოლად (გრძელი ამბავია), მინდა უცერემონიოდ ჩავაფურთხო სახეში და რომელიმე ბნელი ადგილის კრიმინალებს უკანასკნელი ფული მივცე, რომ ეს არამზადა სასტეიკე ხორცივით დაბეგვონ.
მას შემდეგ, რაც "ფინანსებით მდიდარმა" სამინისტრომ ათი თვე ვოლუნტერად მამუშავა (ვოლუნტერობა - დროებითი ნებაყოფლობითი მონობა სამართლიანობის იმედით), მერე კი, რიგით გასაუბრებაზე, რომელსაც სამინისტროს ალბათ სრული შემადგენლობა ესწრებოდა, მოუსავლეთში გამიშვეს. მინდა მივუბრუნდე თავმჯდომარეს და ვუთხრა, რომ უნივერსიტეტის დერეფნებში მისთვის საიშვიათოდ უსწავლებიათ კარტის თამაში, თუკი სულ რაღაც საუკუნის მეოთხედის ცხოვრების შემდეგ მოახერხა და ისეთი კოზირი დაიჭირა, რომ მოხვდა იქ, სადაც მოხვდა.
თუკი ქუჩაში ბიჭი ან გოგონა მომეწონება, მინდა მივიდე და ვუთხრა მათ მათი გამორჩეულობის შესახებ და სახელი ბოზად ან ლესბოსელად არ გამივარდეს. მინდა მოხუცებს თვალებში ვუყურო და მათი ახალგაზრდობა გამოვიცნო, ისე, რომ არ შეცბნენ და ხის სკამებიდან არ აიბარგონ.
მე მიყვარს ჩვენი გოგონას ფუმფულა ქაფში ჭყუმპალაობა და ის, რომ მოსწონს ჩემთვის წარბებზე იროკეზის გაკეთება. მიყვარს, როცა ძილის წინ წიგნს ვკითხულობთ და ვმღერით, როცა ის ხუჭავს თვალებს და მისი გრძელი წამწამები ლოყებს ეფინება. მე კი ვწევარ გვერდით და აბრეშუმის თმებს ვეფერები. ამ მომენტში მე მძულს საკუთარი ცხოვრების საზღვარი...
Граница
Поразителен тот факт,что если хочешь сказать что-либо тебе всегда представится такая возможность.Ведь нас всегда учили и в детстве,когда мы пытались пролепетать первые слоги ,и в школе на уроках литературы,и позже в родных ,,альма матерах,,,что самым важным для человека является то,чтобы его услышали .Каждый человек на протяжении всей жизни пытается проявить свою индивидуальность. У всех это выходит по-разному.Некоторые рисуют, некоторые пишут,другие создают предметы одежды ,вдыхая в них ,,свет,, своего образа, даже в домохояйстве женщины присутствует творческий процесс ведь каждый хочет ,,сказать свое слово посредством привычных способов.
Человеку не нужны пределы или границы, чтобы проявить себя,самореализоваться.
Я всегда анализирую суть установленных человечеством границ. Ведь всем известно ,что чем больше создавать человеку границ и рубежей,тем сильнее в нем будет разгораться желание высказаться по этому поводу .Это в природе человека. Поставьте перед нами миллионы границ и нами постоянно будут овладевать миллионы ,,заграничных,, мыслей. Все относительно в этой полной на сюрпризы и форс-мажор жизни, поэтому скажу вам конкретно о своем отношении.
Я уважаю ,,10 Заповедей,,Они являют собой основной пример,потому что являются главными ограничениями в поведении для каждого православного христианина.Высший Разум создал их ,чтобы обезопасить массу людскую от самих себя,ибо только глубоко мыслящий индивид дойдет до того ,что по сути своей нарушение данных Заповедей это преступление не просто перед Богом,но и перед собственно внутренним миром самого человека-совести.
Я презираю границы логические и границы территориальные, соберу вещи в рюкзак ,надену свои неизменные Рей Бан, и с улыбкой на лице и громко стучащем сердцем в груди,устремлюсь на Север. перекрещусь перед великим Храмом , который всегда будет обьединять две мои родины , и отправлюсь в дальний путь к гордым Вершинам .Я пройду много километров, как и много лет до меня проходили влюбленные в жизнь и мир ,и достигну цели .И там ,где все кажется таким чужим и далеким ,обьединятся ,,кизиловый сок,, и ,,березовый ситец,, и мои старые друзья поднимут тост за несуществующие границы.
Я наплюю границы этические потому,что хочу кричать от радости ,услышав в трубке его голос и целоваться с ним прямо посреди проспекта Руставелли. Когда бойфренд подруги женится на другой я хочу бесцеремонно плюнуть ему в рожу и отдать криминалам в каких –нибудь злачных местах последние деньги ,чтобы его хорошенько оддубасили. Когда, после того как ,,богатое на финансы,, министерство заставило проволантерить десять месяцев ,а потом на очередном собеседовании в полном министерском составе отправило восвояси , повернуться и сказать председателю,что в университетских коридорах его отменно научили играть в карты,если он словил такой козырь и попал в начальники прожив всего четверть века.
Author: ჩემი მეგობარი:)
